„Kniha Apostol” to w tłumaczeniu na polski „Księga Apostolska” lub „Dzieje Apostolskie” – część Nowego Testamentu w Biblii, która opisuje dzieje pierwszych lat Kościoła chrześcijańskiego. Księga ta została napisana przez św. Łukasza i stanowi kontynuację Ewangelii Łukasza. „Apostol” jest także określeniem używanym w tradycji prawosławnej do opisania tego tekstu liturgicznego, który zawiera czytania z listów apostolskich i dzieje apostolskie, które są wykorzystywane w trakcie nabożeństw.
W kontekście liturgicznym „Apostol” odnosi się do księgi, która jest wykorzystywana w Kościele prawosławnym w czasie nabożeństw, gdzie czytane są fragmenty Dziejów Apostolskich oraz listów św. Pawła i innych apostołów. Jest to zatem zbiór tekstów, które wyjaśniają nauki i działania apostołów w pierwszych wiekach chrześcijaństwa. Księga ta jest czytana w liturgii, szczególnie podczas nabożeństw i w czasie liturgii słowa.
W kontekście „Apostolu” w języku słowiańskim (często stosowanym w liturgii prawosławnej) odnosi się do zbioru Pism Świętych, które dotyczą wczesnego Kościoła, jego rozwoju, misji oraz działalności apostołów. W tradycji wschodniochrześcijańskiej „Apostol” jest również nazwą księgi liturgicznej, w której zbierane są czytania z Nowego Testamentu, które są stosowane w czasie liturgicznych nabożeństw.
